പൂനിലാവിൽ-12

നല്ല തണുപ്പുള്ള രാത്രി. നേരം നാലുമണി കഴിഞ്ഞിരിക്കണം. കര നിലാവ് തെരുവിൽ അവിടവിടെ മസ്ലിൻ തുണി വിരിച്ചിരുന്നു. തീരെ ജീവ ചലനമില്ലാത്ത തെരുവ്. ശവം പോലെ തണുത്ത നിരത്ത്, കുറുപ്പു തെക്കു നിന്നെത്തുന്ന പുലർച്ച വണ്ടി വരുന്ന പേപ്പർട്ടുകൾ വാങ്ങാൻ വീട്ടിൽ നിന്നു പുറപ്പെട്ട് ആ തെരുവിന്റെ മൂലയിലെത്തി ഒരു ചുരുട്ടു പിടിപ്പിക്കാൻ അവിടെ തങ്ങിനിന്ന സമയത്താണ് ആ പാട്ട് ചെവിയിൽ ആരോ ഓതിക്കൊടുത്തത്.

പൈലിയുടെ പാട്ട് കുറുപ്പ് ചുരുട്ടു വലിച്ചുതിക്കൊണ്ടു മനസ്സിൽ മന്ത്രിച്ചു.

കുറുപ്പിന്റെ ചുരുക്കം ചില ചങ്ങാതിമാരിലൊരാളായിരുന്നു റിക്ഷാക്കു രൻ പൈലി. പൈലി കഴിഞ്ഞ ആഴ്ചയിലാണ് നട്ടുച്ചയ്ക്ക് മെയിൽ വണ്ടിക്കു തലവെച്ചുകൊടുത്ത് ആത്മഹത്യ ചെയ്തത്. തന്റെ ചങ്ങാതി റെയിലിൽ ഉടലും തലയും വേർപെട്ടു കിടക്കുന്ന കാഴ്ച കുറുപ്പ് കാണുകയുണ്ടായി. കുറുപ്പിനു ചില ഇംഗ്ലീഷ് ദിനപത്രങ്ങൾ പതിവുകാർക്ക് എത്തിച്ചുകൊടു ക്കുന്ന ജോലിയുമുണ്ട്. അത് ഉച്ചനേരത്തായിരിക്കും. അപ്പോൾ ഒച്ചയും വിളിയും ഒന്നും ഉണ്ടായിരിക്കയില്ല. കുറുപ്പു മൗനവ്രതക്കാരനായി മാറുന്ന നേരമാണത്. അങ്ങനെ ഇംഗ്ലിഷ് പത്രങ്ങളുടെ കെട്ടുമായി പോകുന്ന അവസരത്തിൽ, റെയിൽവേ മൂന്നാം ഗേറ്റിനടുക്കലെത്തിയപ്പോൾ അവിടെ ഒരാൾക്കൂട്ടം കണ്ട് എന്താണെന്നറിയാൻ അയാൾ ഒന്നു ചെന്നു നോക്കി. ഉടലും തലയും വേർപെട്ട് ഒരു മനുഷ്യശവം റെയിലിൽ കിടക്കുന്നു. ആളെ തിരിച്ചറിയാൻ കഴിയുന്നില്ല. കാക്കി നിറമുള്ള മുറിക്കാലുറയും വെളുത്ത ഷർട്ടും ധരിച്ച ചുരുളൻ തലമുടിക്കാരനായ ഒരു കറുത്ത മനുഷ്യൻ. കാലു റയും ഷർട്ടും ചോരയിൽ ഒട്ടിക്കിടക്കുന്നു.

റിക്ഷാക്കാരൻ ചന്തുവാണ് ആളെ ആദ്യമായി തിരിച്ചറിഞ്ഞത്. ചന്തു റെയിൽവേ ഗേറ്റിനടുത്തു നിരത്തിന്റെ ഒരരികിൽ നമസ്കരിച്ചുകിടക്കുന്ന പച്ചനിറത്തിലുള്ള ഒരൊഴിഞ്ഞ റിക്ഷയെയും റെയിലിൽ കിടക്കുന്ന ചുരുളൻ തലമുടിയുള്ള ശിരസ്സിനെയും മാറിമാറി നോക്കി നെഞ്ഞത്തു കൈവെച്ചു കൊണ്ടു പറഞ്ഞു: “അയ്യോ! നമ്മളെ പൈലി പതിച്ചല്ലോ പടച്ചതമ്പുരാനേ, എന്താണിവൻ ഈ കാട്ടിരിക്കുന്നത്?"

കുറുപ്പ് പൈലിയുടെ മുഖത്തേക്ക് ഒന്നു നോക്കി. ആ മുഖത്തിന് ഒരു വൈകൃതവും സംഭവിച്ചിട്ടില്ല. തീവണ്ടിച്ചകം നേരേ കഴുത്തും നെഞ്ഞിന്റെ മുകൾഭാഗവും മുറിച്ചരച്ചുകൊണ്ടാണു കടന്നുപോയത്. പൈലിയുടെ മുഖത്ത് അപ്പോഴും അവന്റെ ആ നേർത്ത പുഞ്ചിരി തങ്ങിക്കിടന്നിരുന്നു.

മുഖത്ത് വിനോദരസവും വായിൽ ശൃംഗാരപ്പാട്ടുമായി നടക്കുന്ന അരോഗദൃഢഗാത്രനായ ഒരു ചെറുപ്പക്കാരനായിരുന്നു. പൈലി. പൈലിക്ക് ഒരൊറ്റ ദുശ്ശീലമേയുള്ളു. കറുപ്പുതീറ്റി. രാത്രിയിൽ മുഴുവനും അവൻ ജോലി യെടുക്കും. ചിലപ്പോൾ രാവിലെയും അദ്ധ്വാനിക്കും. ഉച്ചയ്ക്ക് കറുപ്പു തീറ്റി തുടങ്ങും, കറുപ്പും തിന്ന് അവൻ റിക്ഷയുടെ ചവിട്ടുപടിയിൽ ഇരുന്നു പാട്ടും പാടി അങ്ങനെ ഉറങ്ങും. പഴ കടലാസ് - കുപ്പി - കാലിച്ചാക്കുകാരൻ വറീതിന്റെ കുടിലിന്റെ ചായ്പ്പിന്റെ ഒരു മൂലയിൽ അവനൊരു സ്ഥാനമുണ്ട്. അവൻ ഒറ്റത്തടിയാണ്. ഉറ്റവരായി ആരുമില്ല പെണ്ണുകെട്ടിയിട്ടുമില്ല. ഒന്നു കുളിക്കാനും റിക്ഷയെ കുളിപ്പിക്കാനും ഷർട്ടും ടൗസറും തിരുമ്മാനും വേണ്ടി അവൻ വറീതിന്റെ കുടിലിൽ പോകും. പൈലിയുടെ പായും തലയണയും ആ ചായ്പ്പിന്റെ മൂലയിൽ ചുരുട്ടിവെച്ചത് ഒരിക്കൽ ചിതൽ പിടിച്ചുപോയി. അവൻ പിന്നെ ഉറങ്ങാൻ അവിടെ പോകാറില്ല. റിക്ഷയിൽത്തന്നെ ചാരി ക്കിടന്ന് ഉറങ്ങുകയാണു പതിവ്. പൈലി എട്ടാംതരംവരെ പഠിച്ചിട്ടുണ്ട്. നിത്യവും പത്രവായന നിർബ്ബന്ധമാണ്. കുറുപ്പിന്റെ കൈയിൽ നിന്നാണ് അവൻ പതിവായി പത്രം വാങ്ങുക. പ്രതത്തിനു പുറമേ കുറുപ്പിന്റെ കെട്ടിലെ ചില സിനിമാമാസികകളും പാട്ടുപുസ്തകങ്ങളും അവൻ വാങ്ങാറുണ്ട്. അങ്ങനെയാണ് കുറുപ്പുമായി പരിചയമായത്. പരിചയപ്പെട്ടപ്പോൾ കുറുപ്പിന പൈലിയുടെ പേരിൽ ഒരു സ്നേഹവും ബഹുമാനവും ഒക്കെ തോന്നി. വണ്ടി വരുന്നതും കാത്ത് ഇരുവരും സ്റ്റേഷന്റെ മുമ്പിൽ തങ്ങി പുലർച്ച നിരിക്കും. അപ്പോൾ ശൈലി കുറുപ്പിനോടു പല കഥകളും പറയും, കുറുപ്പ് ചില തത്ത്വജ്ഞാനങ്ങൾ അങ്ങോട്ടും. ആ പൈലിയാണ് ഇതാ ഇവിടെ

തലയ്ക്കു കിടക്കുന്നത്. റിക്ഷാക്കാരൻ ചന്തു പറഞ്ഞു:

“ഇന്നു രാവിലെ ഒരു പത്തുമണിനേരത്ത് പൈലി വെൽക്കം ഹോട്ട ലിന്റെ മുമ്പിൽ ഒഴിഞ്ഞ റിക്ഷയുമായി വന്നിരുന്നു. കുഞ്ഞിമൊയ്തീനും ചക്കപ്പനും അന്തോണിയും ഞാനും കോളൊന്നും കിട്ടാതെ അവിടെ കാത്തു കുത്തിയിരിക്കുന്ന നേരത്താണ് പൈലി മെല്ലെ വന്നത്. അവൻ ആകപ്പാടെ വിളറി തളർന്ന് ഒരു വല്ലാത്ത മട്ടിലായിരുന്നു. അവൻ വന്നപാടെ വണ്ടിയും പിടിച്ചുകൊണ്ട് അങ്ങനെ കുറച്ചു നേരം നിന്നു. പിന്നെ ഒരു സങ്കടസ്വരത്തിൽ പറഞ്ഞു: "പൊന്നു ചങ്ങാതിമാരേ, മൂന്നു ദിവസമായിട്ട് മരുന്നില്ല. വല്ലാത്ത വയറ്റിൽ വേദന, മരുന്നു വാങ്ങാൻ കൈയിൽ ഒരൊറ്റ കാശില്ല. നിങ്ങളാരെ ങ്കിലും ഒരെട്ടണ് കടം തരണം. അല്ലെങ്കിൽ ഞാൻ ഇന്നു തീവണ്ടി തല വെച്ചു കൊടുക്കും

“പൈലിയുടെ തൽക്കാലത്തെ കഷ്ടസ്ഥിതിയിൽ എനിക്കും ചക്കപ്പനും കുഞ്ഞിമൊയ്തീനും സങ്കടം തോന്നി. പൈലി ഒരിക്കലും ഞങ്ങളോടു പൈസ കടം ചോദിക്കാറില്ല. ചോറും ചായയും കിട്ടിയില്ലെങ്കിലും പൈലിക്കു മരുന്നു (കറുപ്പ്) കിട്ടാതെ ജീവിക്കാൻ വയ്യെന്നായിരിക്കുന്നു. പക്ഷേ, ഞങ്ങളുടെ കൈയിലെ കാശ് രാവിലത്തെ കത്തലടക്കിക്കഴിഞ്ഞിരുന്നു. അന്തോണിയുടെ കൈയിൽ കാശുണ്ട്. പക്ഷേ, അവൻ കേൾക്കാത്തമട്ടിൽ ഇരുന്നതേയുള്ളു. ഞങ്ങളും ഒന്നും മിണ്ടിയില്ല. പേടി കുറച്ചുനേരം കുടി റിക്ഷയും പിടിച്ചുകൊണ്ട് അവിടെ തങ്ങിനിന്നു. പിന്നെ അവൻ ഒന്നു തനിയെ ചിരിച്ച് അണ്ടിക്കമ്പനിയിൽ വേലചെയ്യുന്ന മാധവിമുപ്പത്തി'യുടെ പാട്ടും.

പാടിക്കൊണ്ട് അവിടുന്നു പോയതാണ്. പൈലി പറഞ്ഞതുപോലെ പണി പറ്റിച്ചു. കുറുപ്പു വിചാരിച്ചു. പൈലി മരിച്ചാലും ഈ തെരുവു വിട്ടുപോകയില്ല.

കുറുപ്പിനു പ്രേതങ്ങളിൽ വിശ്വാസമുണ്ടെന്നും ഇല്ലെന്നും പറഞ്ഞുകൂടാ. ചുരുക്കം ചില അനുഭവങ്ങളുമുണ്ട്. എരുമയെ കറക്കുന്ന കുഞ്ഞാപ്പു കുറു പ്പിന്റെ ഒരിഷ്ടനായിരുന്നു. അവൻ കുറുപ്പിന്റെ വീട്ടിലേക്കു പോകുന്ന വഴി യുടെ വക്കിലുള്ള ആലിന്റെ കൊമ്പിൽ കെട്ടിത്തൂങ്ങി മരിച്ചു. ഒരു ദിവസം രാത്രി കുറുപ്പ് ആ വഴിക്കു പോകുമ്പോൾ കുഞ്ഞാപ്പ ആലിന്റെ മുകളിൽ നിന്നിറങ്ങിവന്ന് കുറുപ്പിന്റെ മുമ്പിൽ നിന്നു കഴുത്തു ചെരിച്ചു നാക്കുനീട്ടി തുടയിൽ അഞ്ചാറു പ്രാവശ്യം മാന്തി. അതു വെറും ഒരു തോന്നലോ എന്തോ കുറുപ്പ് കണ്ണടച്ച് ഒരോട്ടം വെച്ചുകൊടുത്തു. അതു കഴിഞ്ഞു മൂന്നുനാലു ദിവസം കുറുപ്പു പനിച്ചുകിടക്കുകയും ചെയ്തു. അതുപോലെ ഈ പാട്ടും ഒരു തോന്നൽ മാത്രമാണോ, എന്തോ

കുറുപ്പ് മുന്നോട്ടു നീങ്ങാൻ ഭാവിച്ചു. നീങ്ങാൻ കഴിയുന്നില്ല. ആരോ തന്നെ അവിടെ പിടിച്ചുനിർത്തുന്നതുപോലെ ഒരനുഭവം. സ്വപ്നം കാണു കയാണോ? കുറുപ്പ് കൈയിൽ എരിയുന്ന ചുരുട്ട് ഒന്നു നോക്കി. പിന്നെ അത് വലത്തെ ചൂണ്ടാണിവിരൽ കൊണ്ട് ഒന്നു തൊട്ടു. വിരൽ പൊള്ളു ന്നുണ്ട്. താൻ സ്വപ്നം കാണുകയല്ല. പക്ഷേ, ഈ തെരുവ് ഇങ്ങനെ തണുത്തു മരവിച്ചു നിർജീവമായിക്കിടക്കാൻ കാരണമെന്ത്? "നമ്മൾ താമസി ക്കുന്ന വീട്ടിലും തെരുവിലും പറമ്പിലും പാടത്തും എല്ലാം മറ്റൊരു ലോകം ഒളിഞ്ഞു കിടക്കുന്നുണ്ട്. പ്രേതങ്ങളുടെ ലോകം. നമ്മൾക്ക് ആ ലോക ത്തെയും അവിടെ പാർക്കുന്ന കൂട്ടരെയും കാണാൻ കഴിയുന്നില്ലെന്ന യുള്ളു. എങ്കിലും അപൂർവ്വം ചില അവസരങ്ങളിൽ ആ പ്രേതലോകത്തിന്റെ ഒരംശം ചിലർക്ക് അനുഭവപ്പെടാറുമുണ്ട്' എന്ന് കേളുമാക്കർ ഒരിക്കൽ പറഞ്ഞത് കുറുപ്പ് ഓർത്തു. അപ്പോൾ താൻ തന്റെ മുമ്പിൽ ഇപ്പോൾ കാണു

ന്നത് ആ പ്രേതലോകത്തിന്റെ ഒരംശമായിരിക്കുമോ? അതിന്റെ മറുപടിയെന്നോണം കുറുപ്പിന്റെ ചെകിട്ടിൽ വീണ്ടും മുഴങ്ങി ആ ഗാനത്തിന്റെ തുടർച്ച

"അവളുടെ ചന്തികുലുക്കാം ചാന്തുപൊട്ടും കണ്ടു സഹിച്ചുടാ-ഹാ, കണ്ടു സഹിച്ചൂടാ.

കുറുപ്പിന്ന് ഇപ്പോൾ എന്തോ പേടി തോന്നിയില്ല. അയാൾ ഏതോ ഒരു പുതിയ അന്തരീക്ഷത്തിൽ കുറേശ്ശേ അലിഞ്ഞുചേരുകയാണ്. ഒന്നും തന്നെ ബാധിക്കുന്ന കാര്യങ്ങളല്ല എന്നൊരു തോന്നൽ.

അടുത്ത ഒരു പീടികയുടെ അകത്തുനിന്ന് ഒരു ക്ലോക്ക് നാലുമണി അടിച്ചു. ആ മണിനാദം കുറുപ്പിനെ ഉണർത്തി. അയാൾ പഴയപോലെ ഓരോന്നു ചിന്തിച്ചുതുടങ്ങി. ഇങ്ങനത്തെ നിറഞ്ഞ നിലാവുള്ളാരു പാതിര യ്ക്ക് അന്നൊരിക്കൽ ശൈലി തന്നെ പറഞ്ഞു കേൾപ്പിച്ച ഒരു കഥ പൈലിയുടെ ഒരനുഭവകഥ കുറുപ്പ് പോട്ടെന്ന് ഓർത്തു. പൈലി ആ കഥ വിവരിച്ചത്. ഇങ്ങനെയായിരുന്നു.

ഞാൻ ഒരു കോളജ് വിദ്യാർത്ഥിനിയെ രാവിലെ വീട്ടിൽ നിന്നു കോളജി ലേക്കും വൈകുന്നേരം കോളജിൽനിന്നു വീട്ടിലേക്കും റിക്ഷയിൽ കൊണ്ടു പോകാറുണ്ടായിരുന്നു. മൂന്നു മാസത്തേക്കുള്ള ഒരു പതിവുജോലിയായിരുന്നു.

അത്. അവൾ സ്ഥലത്തെ ഒരു വക്കീലിന്റെ ഭാര്യയുടെ അനുജത്തിയാ യിരുന്നു. ആ കുട്ടിയുടെ സ്വന്തം വീട് ടൗണിൽ നിന്നു നാലഞ്ചു മൈൽ തെക്ക് ചെറുകുന്നൂര് എന്നൊരു സ്ഥലത്താണ്. അവിടത്തെ അധികാരിയുടെ മക ളാണ്. കോളജിൽ പഠിക്കാൻ ഇവിടെ വന്നു താമസിക്കുകയായിരുന്നു.

ഇങ്ങനെ പൊടിപ്പും കുസൃതിത്തരവുമുള്ള ഒരു പെൺകിടാവിനെ ഞാൻ കണ്ടിട്ടില്ല. പത്തുപതിനെട്ടു പ്രായമുണ്ട്. പിടിപ്പതു സൗന്ദര്യവുമുണ്ട്. ഒരു സിനിമാസ്റ്റാറിനെപ്പോലെ തോന്നും. കുലയ്ക്കാറായ കാളി വാഴപോലത്തെ ഒരു കോമളാംഗി-വാഴക്കൂമ്പിന്റെ നിറവും. അവൾക്കൊരു പ്രത്യേകതയു ണ്ടായിരുന്നു ഉടുപ്പിൽ എപ്പോഴും വെള്ളവസ്ത്രമേ ധരിക്കൂ. വെള്ളസാരിയും വെള്ള ബ്ലൗസ്സും. വലതുകൈത്തണ്ടിൽ നിറയെ സ്വർണ്ണവളകൾ, ഇടതു കൈത്തണ്ടിൽ നിറയെ കൗതുകമുള്ള കുപ്പിവളകൾ. അങ്ങനെയാണ് അവളുടെ അലങ്കാരഭ്രമം. കഴുത്തു മുഴുവനും മൂടിക്കൊണ്ട് ഒരു കൂറ്റൻ കുഴിമിന്നി മാലയും ചാർത്തിയിട്ടുണ്ടാകും. മുടിക്കെട്ടിൽ ഒരുപാടു മുല്ലപ്പൂവും, വാസ്തവം പറഞ്ഞാൽ അവളെ റിക്ഷയിൽ കയറ്റിക്കൊണ്ടാടുന്നത് എനിക്ക് ഒരു പരമാനന്ദമായിരുന്നു. അവളുടെ വളക്കിലുക്കവും മുല്ലപ്പൂവിന്റെ വാസ

നയും എന്നെ പുളകംകൊള്ളിക്കും. രാവിലെ മ്പതുമണിക്കു മുമ്പായിത്തന്നെ ഞാൻ വക്കീലിന്റെ വീട്ടിന്റെ മുമ്പിൽ റിക്ഷയുമായി ഹാജരാകും. അവൾ ഒരിക്കലും സമയത്തിനു പുവിപ്പ ടുകയില്ല. അവളുടെ ഏട്ടത്തി അവളെ ശകാരിക്കുന്നതു കേൾക്കാം: “ശാരദേ. ഇതെന്തൊരു ശീലമാണ്? നിനക്കു കോളേജിൽ പോകണ്ടേ? നേരം ഒമ്പതു കഴിഞ്ഞു. റിക്ഷാക്കാരൻ വന്നു കാത്തുനില്ക്കുന്നു.

അങ്ങനെയാണ് ഞാൻ അവളുടെ പേരു മനസ്സിലാക്കിയത്-ശാരദ. ശാരദ കുളിക്കാൻ ഒരുങ്ങിപ്പുറപ്പെട്ടു പോകുന്നത് ഒരുനോക്കു കാണാം. കുളിമുറി, ഞാൻ റിക്ഷ നിർത്തിയിടാറുള്ള മുലയുടെ തൊട്ടടുത്താണ്. കുളിമുറിയിൽനിന്ന് ശാരിയുടെ പാട്ടും ഇടയ്ക്കിടെ കേൾക്കാറുണ്ട്. കുളിയും ഭക്ഷണവും കഴിഞ്ഞ് മാറിൽ ഒരു കെട്ടു പുസ്തകങ്ങളും താങ്ങിപ്പിടിച്ചു കൊണ്ടു മുഖത്തു മായാത്ത കുസൃതിപ്പുഞ്ചിരിയുമായി അവൾ ഓടിവരു ന്നത് ഒരു കാഴ്ചയാണ്. റിക്ഷയിൽ കയറിയിരുന്ന് അവൾ പതുക്കെ പറയും: “ഓടിക്കോ പൈലി. മണി ഒമ്പതര കഴിഞ്ഞു.

ഞാൻ എന്റെ ദേഹബലവും ഓട്ടത്തിലുള്ള മിടുക്കും നല്ലപോലെ പ്രദർ ശിപ്പിക്കും. എനിക്കു പ്രദർശിപ്പിക്കാനുള്ള കഴിവ് അതു മാത്രമായിരുന്നു. റോട്ടിൽ അടുത്ത ആളുകളൊന്നുമില്ലാത്തപ്പോൾ ഇടയ്ക്ക് അവൾ എന്നോടു സംസാരിക്കും “പലി പെണ്ണുകെട്ടിയിട്ടുണ്ടോ? പേലിക്കു പാട്ടറിയാമോ? പൈലിയുടെ കഴുത്തിന്റെ പിന്നിലെ ആ കല എങ്ങനെ പറ്റിയതാണ്? കുരു വന്നതോ, അല്ല കത്തിക്കുത്തു നടത്തിയതോ? പൈലി കള്ളുകുടിക്കാ റുണ്ടോ?” അങ്ങനെ തമ്മിൽ ബന്ധമില്ലാത്ത ഒരുകൂട്ടം ചോദ്യങ്ങൾ. ഒരിക്കൽ അവൾ പറഞ്ഞു: “പൈലി എനിക്കൊരു മോഹമുണ്ട്.

എന്താ കൊച്ചമ്മേ 

നിന്റെ റിക്ഷ ഒന്നു വലിച്ചുകൊണ്ടോടാൻ. അതു കേട്ടു ഞാൻ പൊട്ടിച്ചിരിച്ചുപോയി. ഞാൻ പറഞ്ഞു: “ഒരു ദിവസം ഞാൻ റിക്ഷ വക്കീലങ്ങുന്നിന്റെ വീട്ടിൽ ഇട്ടിട്ടു പോകാം. കൊച്ചമ്മ മോഹം.

തീർത്തൊള്ളൂ 

“അയ്യോ! അതു വേണ്ട. നിന്റെ വക്കിലങ്ങുന്ന് നിന്റെ വണ്ടി തല്ലിപ്പൊ ജിച്ച് റോട്ടിലെറിഞ്ഞുകളയും." അവൾ പകുതി കാര്യമായും പകുതി കളി യായും പറഞ്ഞു. ആ വക്കീലിനെ മാത്രമേ അവൾക്ക് ഈ ലോകത്തിൽ കുറച്ചു ഭയമുണ്ടായിരുന്നുള്ളു. കുറച്ചുകഴിഞ്ഞപ്പോൾ അവൾ ഏതോ സ്വപ്ന ത്തിൽനിന്ന് ഉണർന്നപോലെ പറഞ്ഞു: “നീ എന്റെ വീട്ടിൽ വരണം റിക്ഷയും കൊണ്ട് ചെറുകുന്നൂരിൽ. അവിടെ വീട്ടിനു മുമ്പിൽ നോക്കിയാൽ കണ്ണ ത്താത്ത ദൂരത്തോളം പരന്നുകിടക്കുന്ന പാടങ്ങളാണ്. ആ പാടങ്ങളുടെ നടു വിലൂടെ പോകുന്ന പാതയിലൂടെ റിക്ഷയും വലിച്ചോടുന്നത് എന്തൊരാനന്ദമാ

ഞാൻ ചോദിച്ചു: “ആ നാട്ടിൻ പുറത്തേക്ക് ആരെങ്കിലും റിക്ഷയിൽ പോകുമോ?'

"ഇല്ല; അതുകൊണ്ടല്ലേ ഞാൻ പറയുന്നത്. പൈലി ഒരിക്കൽ റിക്ഷയും കൊണ്ട് അങ്ങോട്ട് ഒരു സർക്കീറ്റടിക്കണമെന്ന് എന്താ വന്നുകൂടെ?” ഞാൻ ഒന്നു ചിരിച്ചു. മറുപടിയൊന്നും പറഞ്ഞില്ല.

മൂന്നു മാസം കഴിഞ്ഞ് കോളജ് പൂട്ടി അവൾ സ്വന്തം വീട്ടിലേക്കു പോയി. കുറച്ചു ദിവസം കഴിഞ്ഞപ്പോൾ വക്കീലിനെ കോടതിയിലേക്കു കൊണ്ടുപോകാൻ കുറച്ചു ദിവസത്തേക്ക് എന്നെ അദ്ദേഹം ഏർപ്പാടു ചെയ്തു. ആ കിഴവൻ വക്കീലിനെ റിക്ഷയിൽ കയറ്റിക്കൊണ്ടു പോകുന്നത് ഒരു ബോറായിത്തോന്നിയെങ്കിലും പതിവായി കിട്ടുന്ന ജോലിയല്ലേ എന്നു കരുതി ഞാൻ അതു സ്വീകരിച്ചു. പക്ഷേ, വക്കീലിന്റെ വീട്ടിന്റെ മുമ്പിൽ റിക്ഷയും ചായ്ച്ചു കാത്തിരിക്കുമ്പോൾ ഒരു വല്ലായ്മ ആ കുളിമുറിയിൽനിന്നു പാട്ടു കേൾക്കില്ല. മുല്ലപ്പൂമണവും വളക്കിലുക്കവുമായി ആ പുഞ്ചിരിപെൺകിടാ വിന്റെ വരവില്ല. ആ വെള്ളപ്പിറാവിനു പകരം ചിറകൊടിഞ്ഞ കാക്കയെ പ്പോലെ റിക്ഷയിൽ വന്നുകേറും ആ കിഴവൻ വക്കീൽ കോളജ് തു ക്കട്ടെ ആ പഴയ ഉത്സവം വീണ്ടും വരും എന്ന മധുരപ്രതീക്ഷയോടെ ഞാൻ ദിവസങ്ങൾ കഴിച്ചു.

ഒരു ദിവസം പതിവുപോലെ വക്കീലിന്റെ വീട്ടുപടിക്കൽ ഞാൻ റിക്ഷയു മായി ചെന്നപ്പോൾ, വക്കീലിന്റെ വേലക്കാരൻ എന്റെയടുക്കൽ വന്നു പറഞ്ഞു. “ഇന്നു റിക്ഷ വേണ്ട. യജമാനൻ ഭാര്യവീട്ടിലേക്കു പോയി. എന്തിനാണു പോയതെന്നോ?" അവൻ ചോദിക്കാതെതന്നെ പറഞ്ഞു: "ഇവിടെ പഠിക്കാൻ താമസിച്ചിരുന്ന യജമാനത്തിയുടെ ആ അനിയത്തിപ്പെൺകുട്ടിയില്ലേ. അവൾ

ഇന്നലെ വൈകുന്നേരം മരിച്ചു. പനിയായിരുന്നു വിഷപ്പനി യജമാനനും യജമാനത്തിയും ഇന്നലെ രാത്രിയിൽത്തന്നെ അങ്ങോട്ടു പോയിരിക്കയാണ്. ഞാൻ എന്റെ ദീക്ഷയുടെ ചവിട്ടുപടിയിൽ കുറച്ചുനേരം തരിച്ചിരുന്നു. പിന്നെ റിക്ഷയും വലിച്ചു മെല്ലെ എന്റെ സ്ഥലത്തേക്കു പോയി. അന്ന് ഞാൻ റിക്ഷ വലിക്കാൻ പോയില്ല. പതിവിലേറെ അഫീനും തിന്നു കിടന്നുറങ്ങി. പിറ്റേന്നും അങ്ങനെതന്നെ കഴിച്ചുകൂട്ടി. പിന്നെ അതെല്ലാം അങ്ങു മറക്കു

കയും ചെയ്തു. പിറ്റേത്തെ വേനൽക്കാലം പിറന്നു. രാത്രിയിൽ മാത്രം ജോലി ചെയ്യുക എന്നൊരു പതിവ് ഞാൻ സ്വീകരിച്ചിരുന്നു. പാതിരായ്ക്ക് ഒന്നോ രണ്ടോ കോളു കിട്ടിയാൽ മതി. പിറ്റേന്നാളത്തെ കറുപ്പു തീറ്റിക്കും മറ്റു ചെലവു പാർക്കുമുള്ള വക കിട്ടും. റെയിൽവേസ്റ്റേഷന്റെ മുമ്പിലായിരുന്നു എന്റെ

അവളം. അന്ന് ഇവിടെ വന്നവസാനിക്കുന്ന രാത്രിവണ്ടി രണ്ടു മണിക്കൂർ വൈകിയിട്ടാണ് എത്തിയത്. യാത്രക്കാരെല്ലാം ഇറങ്ങി അതാതുവഴിക്കു പോയി. ആരും എന്റെ റിക്ഷ ആവശ്യപ്പെട്ടില്ല. അങ്ങനെ ഞാൻ മടങ്ങാൻ ഭാവിക്കുമ്പോൾ കക്ഷത്തിൽ ഒരു വലിയ തോൽ ബാഗും താങ്ങിക്കൊണ്ട് കാലുറയും കോട്ടും ടൈയും മറ്റും ധരിച്ച ഒരു കുറിയ മനുഷ്യൻ എന്റെയടു ക്കൽ വന്നു ചോദിച്ചു: “വരുന്നോ, ഒരു നാലു നാഴിക ദൂരെ പോകണം. “എവിടെയാണു സ്ഥലം?” ഞാൻ ചോദിച്ചു.

അയാൾ ആ സ്ഥലത്തിന്റെ പേരു പറഞ്ഞു. അഞ്ചു മൈൽ തെക്കാണ്. അയാൾക്ക് അടിയന്തരമായി അവിടെ എത്തിച്ചേരണം. മറ്റു റിക്ഷക്കാ രൊന്നും കൂട്ടാക്കുന്നില്ല. എന്റെ മട്ടും അനുകൂലമല്ലെന്നു കണ്ടു മനസ്സി ലാക്കിയതുകൊണ്ടോ എന്തോ, ആ മനുഷ്യൻ കീശയിൽനിന്ന് പുറപ്പിക നോട്ടെടുത്തു നീട്ടിക്കൊണ്ടു പറഞ്ഞു: “ന്നാ, അഞ്ചു റുപ്പിക. എന്നെ കഴിയുന്ന വേഗത്തിൽ അവിടെ കൊണ്ടുചെന്നു വിട്ടുതരണം.

ഞാൻ പിന്നെയും സംശയിച്ചു. അർദ്ധരാത്രിസമയത്ത് അത്രയും ദൂരം പോവുക ഒരു സാഹസം തന്നെയാണ്. പിറ്റേന്നാളത്തെ ചെലവിന് ഒരു ചെമ്പുതുട്ടുപോലും കീശയിലില്ല എന്ന പരമാർത്ഥവും എന്നെ അലട്ടിയി രുന്നു. ഞാൻ അയാളുടെ കൈയിലെ നോട്ട് ആർത്തിയോടെ നോക്കി “കേറിയിരിക്കൂ.

ഞാൻ അയാളെ റിക്ഷയിൽ കയറ്റിയിരുത്തി. ഞങ്ങൾ പട്ടണത്തിൽ നിന്നു പുറപ്പെട്ടപ്പോൾ നേരം പാതിര കഴിഞ്ഞിരുന്നു. മൂന്നു മൈൽ ഓടി, പട്ടണത്തിന്റെ അതിർത്തിവിട്ടു. ഇരുവശത്തും വിശാലമായ പാടങ്ങൾ കണ്ടു തുടങ്ങി. മീനമാസത്തിലെ വെളുത്തവാവുദിവസമാണ്. നോക്കുന്നട ത്തെല്ലാം വെള്ള വലിച്ചപോലെ തോന്നി. നാലാമത്തെ മൈൽ കഴിഞ്ഞ പ്പോൾ ആ മാന്യൻ പറഞ്ഞു. “ഇടതു ഭാഗത്തു കാണുന്ന പാതയിലേക്കു തിരിഞ്ഞോളു കൊയ്തു കഴിഞ്ഞ് ഒഴിഞ്ഞുകിടക്കുന്ന വയലുകൾ. ദൂരെ കിഴക്കൻ മലകളുടെ നരച്ച കോലങ്ങൾ പൊങ്ങിക്കാണുന്നു. ഞാൻ തലയും പൊക്കി പിടിച്ച് വീതിയുള്ള വയൽവരമ്പിലൂടെ റിക്ഷയും നിക്കി നീങ്ങിത്തുടങ്ങി. ഒരു മുക്കാൽ മൈൽ ദൂരം അങ്ങനെ പോയിക്കാണും. അപ്പോൾ ആ മാന്യൻ പറഞ്ഞു: “ഇതാ, ഇവിടെ നിർത്തിക്കോളൂ." ഞാൻ റിക്ഷ നിർത്തി അയാൾ ബാഗും കക്ഷത്തിലിറുക്കി താഴെയിറങ്ങി അഞ്ചു റുപ്പിക നോട്ട് എന്റെ കൈ യിൽ തന്നു. "ഇതുകൂടി ഇരിക്കട്ടെ.” അയാൾ ഒരു റുപ്പിക എനിക്കു സമ്മാനിച്ചു ഞാൻ ചോദിച്ചു: “സർ, സമയമെന്തായി?” അയാൾ വാച്ചു നോക്കി പറഞ്ഞു: "2 മണി 5 മിനിട്ട്. അതും പറഞ്ഞ് അയാൾ ആ പാതയിൽ വന്നു ചേരുന്ന മറ്റൊരു വരമ്പിലൂടെ വടക്കോട്ടു നടന്നു.

പണം ട്രൗസറിന്റെ പോക്കറ്റിലിട്ട് റിക്ഷ തിരിച്ചുവെച്ചു ഞാൻ ഒരു ബീഡി കത്തിച്ചു വലിച്ചു. നാലഞ്ചു നാഴിക ദൂരം ഇനിയും തിരികെ ഓടണ മല്ലോ പട്ടണത്തിൽ മടങ്ങിയെത്താൻ എന്നോർത്തപ്പോൾ പെട്ടെന്നു ദേഹ ത്തിന് ഒരു ക്ഷീണവും തലയ്ക്കകത്ത് ഒരു മയക്കവും തോന്നി. വയൽ വര മ്പിലൂടെ നടന്ന് അകലുന്ന ആ മാന്യനെ ഞാൻ അലസമായി നോക്കി. ആ വയലിന്റെ മറുകരയിൽ മരങ്ങൾ ഇടതിങ്ങി വളർന്ന് ഒരു പറമ്പും ഒരു

പടിപ്പുരയും മങ്ങിക്കാണുന്നുണ്ടായിരുന്നു. പടിപ്പുരയുടെ വെളുത്ത ചുമരിൽ നിലാവു വീശുന്നുണ്ട്. അതിനരികെ ഒരു കൂറ്റൻ വൈക്കോൽണ്ടയുടെ നരച്ച കോലവും പൊങ്ങിക്കാണുന്നു.

ഏതായിരിക്കും ഈ മാന്യൻ ഈ അസമയത്ത് ധ്യതിപിടിച്ച് ഇവിടെ വരാൻ എന്താണു കാരണം? ഒന്നുകിൽ ഇയാൾ പോകുന്നത് മരിക്കാൻ കിടക്കുന്ന വല്ല ബന്ധുക്കളുടെയും അടുത്തേക്കായിരിക്കും അല്ലെങ്കിൽ വല്ല രഹസ്യകാമുകിയുടെയും അടുത്തേക്ക്. മരണത്തിന്റെ അല്ലെങ്കിൽ പ്രണയ ത്തിന്റെ മണമാണ് അയാളുടെ പോക്കിൽ പതിയിരിക്കുന്നത്.

അങ്ങനെ ഓരോന്നു ചിന്തിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കെ പെട്ടെന്ന് എനിക്കു തോന്നി. ആ മാന്യന്റെ കൂടെ വേറൊരു വെളുത്ത രൂപവും നീങ്ങുന്നുണ്ടെന്ന്. രണ്ടു വെളുത്ത രൂപങ്ങളെ ഞാൻ ആ വയലിൽ ദൂരെ വ്യക്തമായിക്കണ്ടു. വീണ്ടും സൂക്ഷിച്ചു നോക്കിയപ്പോൾ അതൊരു വെറും തോന്നലാണെന്നു മനസ്സിലായി, മാറ്റ് രൂപം മാത്രമേ നീങ്ങുന്നുള്ളു. ഞാൻ റിക്ഷ പൊക്കി. റിക്ഷത്തണ്ടിൽ കൈയും നീട്ടിപ്പിടിച്ചു മെല്ലെ അവിടെനിന്നു നീങ്ങി. ഒരിലയന ങ്ങുന്ന ശബ്ദം പോലുമില്ലാത്ത വയൽപ്പരപ്പ്. രണ്ടു മൈൽ അകലെ മെയിൻ റോഡിൽ വെച്ച് ഒരു കള്ളുകുടിയനെ കണ്ടതിൽപ്പിന്നെ ഇതേവരെ ഒരൊറ്റ ജീവിയെയും കണ്ടിട്ടില്ല. ചുറ്റുപാടും നരച്ച ചുടുകാടുപോലെ തോന്നി. അങ്ങ നത്തെ ഒരു വിജനതയും നിശ്ശബ്ദതയും. എന്റെ ദേഹം മുഴുവനും കോരി രിക്കുന്നതുപോലെ തോന്നി ഒരു കാരണവുമില്ല. ഞാൻ അവിടെ ഒറ്റ യ്ക്കാണ് എന്ന വിചാരം എന്റെ കരളിൽ ഇഴഞ്ഞുകേറിയപ്പോൾ ഞാൻ അറിയാതെ ഓട്ടം തുടങ്ങി. പെട്ടെന്ന് ഒരു പരികളും എന്റെ മുക്കിൽ തള്ളി ക്കേറി-മുല്ലപ്പൂവിന്റെ വാസന, ഈ പാട്ടവയലിലെവിടെനിന്നു മുല്ലയുടെ മണം വരുന്നു? ഇല്ല. ഇപ്പോൾ വാസന തോന്നുന്നില്ല. അതാ വീണ്ടും വരുന്നു മുല്ലപ്പൂമണം. മെയിൻ റോഡിലേക്ക് ഇനിയെത്ര പോകണം എന്നു ഞാൻ ഓർത്തുനോക്കി. ദൂരത്തെപ്പറ്റി ഒരു ബോധവുമില്ല. ദൂരെ മെയിൻ റോട്ടില നടക്കാവുമരങ്ങളുടെ മങ്ങിയ രേഖ കാണുന്നുണ്ട്. പെട്ടെന്നു ഞാൻ ഒന്നു ഞെട്ടി. എന്റെ ചെകിട്ടിൽ ഒരു മണ്ണട്ട് കരഞ്ഞതുപോലെ തോന്നി മണ്ണട്ട യുടെ സ്വരമല്ല; ഒരു വളകിലുക്കം ഞാൻ കഴുത്തു തിരിച്ചു റിക്ഷയിലേക്കു നോക്കി. അതാ എന്റെ റിക്ഷയിലിരിക്കുന്നു. ഒരു വെളുത്ത രൂപം മിന്നൽ വേഗത്തിൽ ആ രൂപം ഞാൻ വ്യക്തമായി കണ്ടു. അവൾ എന്റെ ആ പഴയ കോളേജ് കുമാരി, ശരിക്കൊച്ച

കഴുത്തിൽ പട്ട കെട്ടിയപോലെ ആ കുഴിമിന്നിമലയുണ്ട്. കൈകളിൽ സ്വർണ്ണവളകളും കുപ്പിവളകളുമുണ്ട്. വെള്ളപ്പട്ടുസാരിയിൽത്തന്നെയാണ്. മുഖത്തു മായാത്ത ആ കുസൃതിപ്പുഞ്ചിരിയുമുണ്ട്. ഞാൻ ഒന്നു നോക്കി. ഒന്നു നിലവിളിച്ചുവെന്നു തോന്നുന്നു. പക്ഷേ, ഒച്ച പൊങ്ങിയില്ല. ഞാൻ റിക്ഷ താഴെയിട്ടു വയലിലേക്ക് ഒരു ചാട്ടം ചാടി, തിരിഞ്ഞുനോക്കാൻ തോന്നു ന്നില്ല. ഏതു ദിക്കിലേക്ക് ഓടണമെന്നു നിശ്ചയമില്ല. റിക്ഷ ഇളകുന്നതും ചകങ്ങൾ നിലത്തുരഞ്ഞു തിരിയുന്നതുമായ ശബ്ദം പെട്ടെന്ന് എന്നെ ഉണർത്തി.ഞാൻ അറിയാതെ മുഖം തിരിച്ച് ഒന്നു നോക്കിപ്പോയി. റിക്ഷ തനിയെ ഓടുന്നു. ആ വരമ്പിലൂടെ എതിർവശത്തേക്ക് ഞാൻ ആ യാത്രക്കാ രനെ കൊണ്ടുവിട്ട സ്ഥലത്തേക്കുതന്നെ. എന്റെ വയർ ഒന്നു കത്തി. എന്റെ റിക്ഷാവണ്ടി! ആ വണ്ടി ഉഗ്രവേഗത്തോടെ കുറെ ദൂരെ എത്തിക്കഴിഞ്ഞിരുന്നു.

ഞാൻ പിന്നാലെ ഓടി. ഓട്ടത്തിന് എത്രതന്നെ വേഗം കൂട്ടിയിട്ടും അതിന്റെ അടുത്തെത്താൻ കഴിയുന്നില്ല. റിക്ഷയുടെ പിൻഭാഗം ഞാൻ വ്യക്തമായിക്കാ ണുന്നുണ്ട്. അതു വലിച്ചുകൊണ്ടു കുതിക്കുന്ന ആളെ കാണാൻ കഴിയു ന്നില്ല. നേരെ കിഴക്കോട്ടു പോകുന്ന ഒരു പാതയാണിത്. ഞാൻ പിന്നെയും അതിന്റെ പിന്നാലെ കുതിച്ചു. അങ്ങനെ എത്ര ദൂരം എത്ര നേരം ഓടി എന്നൊന്നും ഓർമ്മയില്ല... ആരോ എന്നെ തട്ടിയുണർത്തി. ഞാൻ മിഴിച്ചു നോക്കി. ഒരു മാപ്പില്ല. എന്റെ മുമ്പിൽ നില്ക്കുന്നു. പിറകിൽ ഒരു മുരിവണ്ടിയും.