പഴയ വേദനങ്ങളും പുതിയ വേഷങ്ങളും -2

കുഷ്യൻ കസേരകളിലൊന്നിൽ സുധാകരൻ മെല്ലെ ഇരുന്നു. ജാലകത്തിനടു ക്കൽ വെച്ച് ഒരു കസേരയായിരുന്നു അത്.

അകത്തും ആളനക്കമൊന്നും കേട്ടില്ല.

മുറ്റത്തിന്റെ തെക്കുഭാഗത്തെ ഉയർന്ന പറമ്പിൽ താഴ്ന്ന മുറ്റത്തോടു തൊട്ട് മൂലയിലെ തൈച്ചെന്തെങ്ങിന്റെ കുരലിലേക്കു ജീവനുള്ള ഒരു തവള കുഞ്ഞിനെ കൊക്കിൽ കൊത്തിപ്പിടിച്ചുകൊണ്ട് ഒരു നായൻ കാക്ക പറന്നു

വന്നു. തവള പി പി എന്നു കരഞ്ഞുകൊണ്ടിരുന്നു. കുറച്ചു കഴിഞ്ഞപ്പോൾ സുധാകരന്റെ കസേരയ്ക്കു പിറകിലെ ജാലക തിരശ്ശീല നീക്കി ആരോ എത്തിനോക്കിയെന്നു തോന്നി. സുധാകരൻ അപ്പോഴും അനങ്ങിയില്ല. അങ്ങോട്ടു കണ്ണയച്ചതുമില്ല.

“ഈ നാട്ടിൽത്തന്നെയുണ്ടോ?” ജാലകത്തിന്റെ പിറകിൽ നിന്ന് ഒരു ജലതരംഗസ്വരം ഇഴഞ്ഞുവന്നു. “ഉം.” ചോദ്യം കേട്ടുവെന്ന് അറിയിക്കുന്നമട്ടിൽ സുധാകരൻ ഒന്നു മൂളി.

ആ ചെന്തെങ്ങിലേക്കുതന്നെ നോക്കിക്കൊണ്ടിരുന്നു. തവളക്കുഞ്ഞ്

അപ്പോഴും ക്ഷീണസ്വരത്തിൽ കരഞ്ഞുകൊണ്ടിരുന്നു. ക്രമേണ കരച്ചിൽ നിന്നു. കാക്ക അതിന്റെ കഥ കഴിച്ചുവെന്നു തോന്നുന്നു. “ഞാനെങ്ങോട്ടു പോകാനാണ് ജനിച്ച നാട്ടിൽത്തന്നെ കിടന്നു മരിക്ക ണമെന്നാണ് എന്റെ മോഹം. സുധാകരൻ ആത്മഗതസ്വരത്തിൽ പറഞ്ഞു.

“അതേ, ഞാനും കേട്ടു. ആരോഗ്യം നശിപ്പിച്ച് ജീവിതം വേഗം തുലയ്ക്കാ നുള്ള പരിപാടികളിൽ മുഴുകിയിരിക്കയാണെന്ന്" അകത്തുനിന്ന് ആ മധുരസ്വരം,

“അപ്പോൾ എന്നെപ്പറ്റി അന്വേഷിക്കാറുണ്ട്. ഇല്ലേ?”

“അന്വേഷിക്കാതെതന്നെ പലരും പറഞ്ഞുനടക്കുന്ന കഥകൾ ഞാനും

കേട്ടുവെന്നു മാത്രം. അതെല്ലാം വാസ്തവമാണോ?

സുധാകരൻ ഒന്നും മിണ്ടിയില്ല.

രാപ്പകലൊരുപോലെ മദ്യപാനോത്സവമാണെന്നു കേട്ടു. കുടി മാത്ര മല്ല, വേറെ പലതും- അകത്തെ സ്വരം സങ്കടച്ഛായ കലർന്നതായിരുന്നു.

"അതെല്ലാം കേട്ടപ്പോൾ മാലതിക്കു സങ്കടം തോന്നിയോ?” കുഷ്യൻ കുപ്പായത്തിൽ തുന്നിപ്പിടിപ്പിച്ച ചുകന്ന പൂക്കൾ നുള്ളിയെടുക്കുന്ന മട്ടിൽ കൈവിരൽ ചലിപ്പിച്ചുകൊണ്ട് സുധാകരൻ ചോദിച്ചു. “എനിക്കു സങ്കടം തോന്നിപ്പിക്കാനാണോ ഈ വേണ്ടാതനങ്ങളെല്ലാം നടത്തുന്നത്? കഷ്ടമാണേ...

സുധാകരൻ തുന്നലിൽനിന്ന് ഒരു നൂൽ നുള്ളിയെടുത്തുകൊണ്ട് എന്തോ പറയാൻ ഭാവിച്ചു. അപ്പോൾ അകത്തുനിന്ന് ഒരു താക്കീതു കേട്ട്: “അതാ വരുന്നുണ്ട്.

സുധാകരൻ പടിക്കലേക്കു നോക്കി. ഒരു വലിയ ചൂരൽവടിയും ചുഴറ്റി ക്കൊണ്ട് രാധാകൃഷ്ണൻ മുറ്റത്തൂടെ വരുന്നുണ്ടായിരുന്നു. ഖദർ വേഷ്ടി കൊണ്ടു തലയിൽ വലിയൊരു കെട്ടും കെട്ടിയിട്ടുണ്ട്. മൂപ്പർ രാവിലത്തെ നടത്തവും കഴിഞ്ഞു വരികയാണ്.

രാധാകൃഷ്ണൻ കോലായിൽ കയറി ചൂരൽ വടി മൂലയിൽ ചാരി, തലക്കെട്ടഴിച്ച് ഒരു കുഷ്യൻ കസേരയിലേക്കു വലിച്ചെറിഞ്ഞു മുഖം തിരിച്ച പ്പോഴാണ് സുധാകരനെ കണ്ടത്. അത്ഭുതം കലർന്ന ഒരു പുഞ്ചിരിയോടെ

രാധാകൃഷ്ണൻ സുധാകരന്റെ മുഖത്തേക്കു കണ്ണിമയ്ക്കാതെ കുറച്ചുനേരം നോക്കിനിന്നു. ചുകന്ന നൂൽക്കഷണം വായിലിട്ടു ചവച്ചുകൊണ്ടിരിക്കയായി രുന്നു സുധാകര

“മാലതീ!” രാധാകൃഷ്ണൻ ഉറക്കെ വിളിച്ചു: "നീ ഇവിടെ ഒരാൾ വന്നിരി ക്കുന്നതു കണ്ടില്ലേ?

മാലതി വാതിൽക്കൽ വന്നു നിന്നു.

“നോക്കൂ, ഇയാളെ -മുനി എവിടെയോ കണ്ടു പരിചയമുള്ളതുപോലെ തോന്നുന്നു. നിനക്കറിയാമോ? ഒന്നു നോക്ക്. രാധാകൃഷ്ണൻ പൊട്ടിച്ചി രിച്ചുകൊണ്ടു പറഞ്ഞു.

മാലതി നോക്കിയില്ല ഒന്നും മിണ്ടിയതുമില്ല.

“വരൂ, സുധീ, നമുക്കു മുകളിലേക്കു പോകാം. രാധാകൃഷ്ണൻ ആംഗ്യം കാട്ടി സുധാകരനെ വിളിച്ചു. സുധാകരൻ വായിലെ നൂൽക്കഷണം തുപ്പി തെറിപ്പിച്ചു മെല്ലെ എഴുന്നേറ്റ് രാധാകൃഷ്ണന്റെ കൂടെ അകത്തു കടന്നു

മുകളിലെ വ്രാന്തയിലേക്കുള്ള കോണി കയറി. മാളികവാന്തയിലിട്ടിരുന്ന ക്യാൻവാസ് കസേരകളിൽ ഇരുവരും ഇരുന്നു. രാധാകൃഷ്ണൻ സുധാകരന്റെ മുഖത്തേക്കു സഹതാപത്തോടെ തുറിച്ചു നോക്കി.

കുറച്ചു നേരം ഇരുവരും ഒന്നും സംസാരിച്ചില്ല. സുധാകരൻ ദൂരെ നോക്കിക്കൊണ്ടു ക്യാൻവാസ് കസേരയിൽ ചാഞ്ഞുകിടന്നു. വയലുകൾക്ക പ്പുറത്തെ കുന്നിന്റെ ഒരു കോണിൽ ഒറ്റപ്പെട്ടു നില്ക്കുന്ന തലപോയ ഒരു പനയുടെ തുഞ്ചത്ത് ഒരു പരുന്തു വട്ടമിട്ടു പറന്നു വന്നിരുന്നു. കുമ്പാരന്മാർ പാർക്കുന്ന കുന്നിൻചരിവാണതെന്ന് സുധാകരൻ നടത്തു

"വേലായുധാ രാധാകൃഷ്ണൻ വേലക്കാരനെ ഉറക്കെ വിളിച്ചു. “ഒന്നു രണ്ടു സിഗരറ്റു വാങ്ങിക്കൊണ്ടുവ

“വേണ്ട” സുധാകരൻ തലയാട്ടി വിലക്കി. “ഞാൻ ഇപ്പോൾ സിഗ വലിക്കാറില്ല."

“എന്ത്, സുധി സിഗററ്റുവലി നിർത്തിയോ?” രാധാകൃഷ്ണൻ അത്ഭുത ത്തോടെ ചോദിച്ചു.

“അതേ, നിർത്തി.

രാധാകൃഷ്ണൻ ഒരു കുസൃതിച്ചിരിയോടെ വീണ്ടും ചോദിച്ചു.

“സിഗരറ്റു വലി നിർത്തിയപ്പോൾ കൂടി തുടങ്ങിയോ, അല്ല, കുടി തുടങ്ങി യപ്പോൾ സിഗരറ്റു നിർത്തിയതോ?”

“ഞാൻ സിഗരറ്റു വലി നിർത്തിയിട്ടു മൂന്നു മാസമേ ആയിട്ടുള്ളു.

"മനസ്സിലായി അപ്പോൾ ഞാൻ സുധിയെപ്പറ്റി കേട്ടതെല്ലാം ശരിയാ ണില്ലേ? കുറെ നാളായി ഞാൻ വിചാരിക്കുന്നു സുധിയെ ഒന്നു കണ്ടു കിട്ടാൻ കാര്യമായി ചിലതു സംസാരിക്കാൻ, അങ്ങോട്ടു വന്നാലോ എന്ന് ഒരിക്കൽ ആലോചിച്ചു. സുധിയെക്കുറിച്ച് അടുത്തകാലത്തു കേട്ട് ചില ഥകൾ ഓർത്തപ്പോൾ വണ്ടാ എന്നും തീർച്ചപ്പെടുത്തി. വീട്ടിൽ സുധിക്കു

പറ്റിയ കമ്പനിയായിരിക്കയില്ലല്ലോ ഞാൻ “നിങ്ങൾ വീട്ടിലേക്കു വരാതിരുന്നതു നന്നായി.

“അപ്പോൾ ഞാൻ സുധിയുടെ ഇപ്പോഴത്തെ ജീവിതരീതിയെപ്പറ്റി കേട്ട തെല്ലാം ശരിയാണില്ലേ?

നിങ്ങൾ എന്തൊക്കെയാണു കേട്ടതെന്ന് എനിക്കറിഞ്ഞുകൂടാ. എന്റെ ഇപ്പോഴത്തെ ജീവിതത്തെപ്പറ്റി ഞാൻതന്നെ പറഞ്ഞുതരാം. ഞാൻ നിത്യവും കുടിക്കാറുണ്ട് -വാതുവച്ചു കുടിക്കുന്ന കൂട്ടുകാരെയാണ് എനിക്കിഷ്ടം. എന്റെ മാളികമുറിയിൽ, എന്റെ കിടപ്പറയിൽ, ഞാൻ പെണ്ണുങ്ങളെ കൊണ്ടു വരാറുണ്ട്. പണം കൊടുത്താൽ എന്തു മൃഗീയതയ്ക്കും കിടന്നുതരുന്ന സുന്ദരികൾ...

"കഷ്ടം കഷ്ടം! ഇതെല്ലാം തുറന്നു പറയാൻ നിങ്ങൾക്കു ല തോന്നുന്നില്ലല്ലോ?"

"ഞാനെന്തിനു ലജ്ജിക്കുന്നു? ഞാൻ ആരുടെയും പണം ചൂഷണം ചെയ്യുകയോ അപഹരിക്കുകയോ തട്ടിപ്പറിക്കുകയോ ചെയ്തിട്ടില്ല. ഞാൻ അന്യന്റെ ഭാര്യയെ വശീകരിക്കുകയോ വ്യഭിചരിക്കുകയോ ചെയ്തിട്ടില്ല. ബലാൽക്കാരമായി ഒരു പെൺകുട്ടിയെയും ഞാൻ തൊട്ടിട്ടില്ല. ഞാൻ എന്റെ സുഖത്തിനുവേണ്ടി ചെലവഴിച്ച ഓരോ ചില്ലിക്കാശും ഞാൻ സ്വന്തമായി

സമ്പാദിച്ചതാണ്. പിന്നെ ഞാനെന്തിനു ലഭിക്കുന്നു" “അതെല്ലാം ശരി. പക്ഷേ, സുധി, ഒന്നാലോചിച്ചുനോക്കൂ. ആളുകൾ നിങ്ങളെപ്പറ്റി എന്തു പറയും? ഈ നാട്ടിനും സമുദായത്തിനും അഭിമാനി ക്കാവുന്ന ഒരു നല്ല ചെറുപ്പക്കാരനായിട്ടാണു സ്വഭാവഗുണംകൊണ്ടു നിങ്ങളെ എല്ലാവരും കരുതിയിരുന്നത്. ഒരു ദേവൻ പെട്ടെന്നു പിശാചായതുപോലെ യാണ്. നിങ്ങളുടെ ഈ മാറ്റം ഇങ്ങനെയൊരു മാറ്റത്തിന് എന്താണു കാരണം?"

“പെട്ടെന്നു വന്ന മാറ്റമല്ല. സുധാകരൻ ദൂരെ നോക്കിക്കൊണ്ടു പറഞ്ഞു. പനന്തുഞ്ചിലെ പരുന്ത് ചിറകു വിരുത്തി പറന്നുപോയി. “കഴിഞ്ഞ കുറെ കൊല്ലങ്ങളായി ഈ മാറ്റത്തിനുള്ള ആലോചന എന്റെ മനസ്സിൽ കിടന്നു കളിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു.

രാധാകൃഷ്ണൻ എന്തോ ഓർത്തു ചിരിച്ചു. സുധാകരൻ ചോദിച്ചു. “എന്താണു ചിരിക്കുന്നത്? “ഒരു നമ്പൂതിരിയെപ്പറ്റിയുള്ള കഥയോർത്തു ചിരിച്ചതാണ്. രാധാ

കൃഷ്ണൻ ചിരിച്ചുകൊണ്ടുതന്നെ പറഞ്ഞു: “നിങ്ങൾ ഇപ്പറഞ്ഞതിനും ആ കഥയ്ക്കും തമ്മിൽ വലിയ സാമ്യം കാണുന്നുണ്ട്. ആ കഥയെന്താണെന്നു പറയാം. ഒരിക്കൽ ഒരു വയസ്സൻ നമ്പൂതിരി, ഒരു കാളയുടെ വളഞ്ഞ് അന്യോന്യം അറ്റം തൊടാറായ കൊമ്പുകളുടെ വൃത്തത്തിനുള്ളിൽ തന്റെ തലയൊന്നു കൊണ്ടിട്ടു കടത്തിനോക്കി. കാളയുടെ കൊമ്പുകൾക്കിടയിൽ കിടന്നു പിടയുന്ന നമ്പൂരിയച്ചനെ കാര്യസ്ഥൻ കണ്ട് ഓടിവന്ന് എന്ന നെയോ രക്ഷപ്പെടുത്തി. ഇളിഭ്യനായി നില്ക്കുന്ന നമ്പൂതിരിയോടു കാര്യ സ്ഥൻ ചോദിച്ചു: "ഒട്ടും ആലോചനയില്ലാതെ തിരുമേനി ഈ സാഹസം പ്രവർത്തിച്ചുവല്ലോ!' അതു കേട്ട് നമ്പൂതിരി കഴുത്തു തിരുമ്മിക്കൊണ്ടു പറഞ്ഞുവരും: 'രാമാ, ഞാൻ ആലോചിക്യാതൊന്നില്ല ഇപ്പണി പറ്റിച്ചത്. ആറു കൊല്ലമായിട്ട് എന്റെ ആലോചന ഇതുതന്നെയായിരുന്നു.

ഒരു ട്രേയിൽ രണ്ടുകപ്പു ചായയുമായി മാലതി വാന്തയിലേക്കു വന്നു. “മാലതി, പലഹാരമൊന്നുമില്ലേ?” രാധാകൃഷ്ണന്റെ ചോദ്യം. “വേണ്ട. പലഹാരമൊന്നും വേണ്ട. സുധാകരൻ മാലതിയുടെ കാൽക്ക ലേക്കു നോക്കിക്കൊണ്ടു പറഞ്ഞു.

മാലതി ഒരു സ്കൂളിന്മേൽ വെച്ച്, ആദ്യം ഭർത്താവിന്റെ മുഖത്തേക്കും പിന്നെ സുധാകരന്റെ മുഖത്തേക്കും കറുത്ത കുപ്പിച്ചില്ലുകൾപോലെയുള്ള ചെറിയ മിഴികൾ ഒന്നു പ്രകാശിപ്പിച്ചു മെല്ലെ തിരിഞ്ഞു നടന്നു.

“ഓ, സുധിയുടെ പ്രാതൽ നീരും സോസേജുമാണെന്നു കേട്ടു.

രാധാകൃഷ്ണൻ പറത്തി മാലതി വാതിൽക്കൽനിന്നു പകുതി കേട്ട

വെന്നു തോന്നുന്നു. ഇരുവരും ചായകുടിച്ചുകൊണ്ടു കുറച്ചുനേരം ഒന്നും സംസാരിക്കാതെ യിരുന്നു.

“ഞാൻ സുധിയോട് ഒരു ചോദ്യം ചോദിക്കട്ടെ?" രാധാകൃഷ്ണൻ ചായ ക്കു താഴെ വെച്ച് സുധാകരന്റെ മുഖത്തേക്കു തുറിച്ചു നോക്കി. സുധാ കാൻ ചായക്കപ്പ് കൈയിൽ പിടിച്ചുകൊണ്ട് രാധാകൃഷ്ണന്റെ ചോദ്യം പ്രതീക്ഷിച്ചു.

“നിങ്ങൾ ഈ ധൂർത്തടിക്കുന്ന പണം നല്ല വഴിക്കു ചെലവഴിച്ചുകൂടേ?" “എന്റെ പണം ചെലവഴിക്കുന്നത് നല്ലവഴിക്കല്ലെന്നു നിങ്ങളെങ്ങനെ മനസ്സിലാക്കി?"

“മദ്യപിക്കുക, വ്യഭിചരിക്കുക, കണ്ട് കിലാഡികളെ തീറ്റിപ്പോറ്റുക ഇതെല്ലാമാണോ നല്ല വഴികൾ സുധാകരൻ കുറച്ചുനേരം മൗനം പൂണ്ടിരുന്നു. പിന്നെ ശാന്തസ്വരത്തിൽ

പറഞ്ഞുതുടങ്ങി. “മിസ്റ്റർ രാധാകൃഷ്ണൻ, എന്റെ കഴിഞ്ഞകാലത്തെ ജീവി തത്തെക്കുറിച്ചു നിങ്ങൾക്കു നല്ലപോലെ അറിയാമല്ലോ. എന്റെ അച്ഛൻ പാവപ്പെട്ട ഒരു കോടതി ശിപായിയായിരുന്നു. അച്ചന് എനിക്ക് താൻ കഴിഞ്ഞത് കുറച്ചു വിദ്യാഭ്യാസമാണ്. കോടതിയിൽ ഒരു ക്ലർക്കിന്റെ ജോലി കിട്ടുക. അച്ഛൻ എന്റെ ഭാവിയെപ്പറ്റിയുള്ള ഏറ്റവും വലിയ പ്രതീക്ഷ അതായി രുന്നു. സൾഫൈനൽ പരീക്ഷ പാസ്സായി. തുടർന്നു പഠിക്കാൻ എനിക്കു മോഹമുണ്ടായിരുന്നു പക്ഷേ, പണമില്ല. സ്കൂൾ ഫൈനൽ പരീക്ഷ വരെ അച്ഛൻ എന്നെ പഠിപ്പിച്ചത് താമസിക്കുന്ന പുരയും പറമ്പും പണയപ്പെടു ത്തിയിട്ടാണ്. സമുദായത്തിലെ പ്രമാണിമാരെ പലരെയും സമീപിച്ചു സങ്കടം പറഞ്ഞുനോക്കി. ആരും സഹായിച്ചില്ല ആ അവസരത്തിൽത്തന്നെ, എനി ക്കൊരു ശിപായിയുടെ ജോലിയെങ്കിലും കിട്ടിക്കാണാനുള്ള ഭാഗ്യമില്ലാതെ അച്ഛൻ മരിക്കുകയും ചെയ്തു. അപ്പോഴും എന്നെ സഹായിക്കാൻ ഒരു സമുദായസ്നേഹിയെയും കണ്ടില്ല. ഒരു ദരിദ്രയുവാവിന് അനുഭവിക്കേണ്ടി വരുന്ന അപമാനങ്ങളും സാമുദായികമായ അയിത്തവും തീണ്ടലും എന്തെ ല്ലാമാണെന്നു നല്ലപോലെ അറിഞ്ഞവനാണു ഞാൻ ഞാൻ എത്രയോ ദിവസങ്ങൾ തുടർച്ചയായി. പട്ടിണികിടന്നിട്ടുണ്ട്. ഒരൊറ്റ ഷർട്ടും മുണ്ടും മാത്രമേ എനിക്കുണ്ടായിരുന്നു. അതു തിരുമ്പിയുണക്കി ധരിച്ചിട്ടാണ് ഞാൻ പുറത്തിറങ്ങുക. തലമുടി ക്രോപ്പ് ചെയ്യാൻ നാലണ കൈയിലില്ലാതെ, രണ്ടു മൂന്നുമാസം ഞാൻ തലമുടി വളർത്തി നടന്നിട്ടുണ്ട്. പക്ഷേ, ഈ കഷ്ടപ്പാടുകളൊക്കെയുണ്ടായിട്ടും രണ്ടു കാര്യം ഞാൻ ചെയ്തില്ല എന്ന് എനിക്ക് ഇന്നും അഭിമാനത്തോടെ പറയാം. ഞാൻ യാചിക്കുകയോ മോഷ്ടി ക്കുകയോ ചെയ്തില്ല. ഞാൻ നാടുവിട്ടു പത്തു കൊല്ലം മറുനാട്ടിൽ കഴിച്ചു. അതു മറ്റൊരു കഥയാണ്. കുറഞ്ഞൊരു സമ്പാദ്യവുമായി ഞാൻ തിരികെ നാട്ടിൽത്തന്നെയെത്തി. സ്വന്തമായൊരു വ്യാപാരം തുടങ്ങി. എന്റെ

പ്രയശീലമോ, മിടുക്കോ, ഭാഗ്യമോ എന്തുകൊണ്ടായാലും ശരി ഇന്നു ഞാൻ ഒരു വമ്പിച്ച മുതലാളിയാണ്. എനിക്കു ലക്ഷക്കണക്കിൽ ബാങ്ക് ബാലൻസുണ്ട്. വലിയൊരു കാറുണ്ട്. കൂറ്റൻ ബംഗ്ലാവുണ്ട്-മറ്റു പലതു മുണ്ട്. എന്റെ പണം ഞാൻ എങ്ങനെ ചെലവഴിക്കണമെന്ന് ഇപ്പോൾ എന്നെ ഉപദേശിക്കാൻ വരുന്നവരോട് എനിക്കു പറയാനുള്ളത് ഇതാണ്. സമുദായ സ്നേഹിയായ മഹാനുഭാവം സഹായിക്കാൻ മടിക്കുന്നവർ നല്കുന്ന സൗജന്യമാണ് സാരോപദേശം. എനിക്കു നിങ്ങളുടെ സഹായവും വേണ്ട, സാരോപദേശവും വേണ്ട.

രാധാകൃഷ്ണൻ എല്ലാം ശ്രദ്ധിച്ചു കേട്ടു.

പക്ഷേ, പക്ഷേ, സുധി, നിങ്ങളെന്റെ സുഹൃത്താണ്. നിങ്ങൾ അധി പതനത്തിലേക്കു തിരിയുമ്പോൾ അരുതെന്നുപദേശിക്കേണ്ടത് എന്നെപ്പോ മറ്റുള്ള ഒരു സുഹൃത്തിന്റെ കടമയല്ലേ?

സുധാകരൻ രാധാകൃഷ്ണന്റെ മുഖത്തേക്കു കുറച്ചുനേരം തുറിച്ചു നോക്കി. ആ നോട്ടത്തിൽ അസാരം ഈർഷ്യയും പകയും പരിഹാസവും പുകഞ്ഞുകൊണ്ടിരുന്നു. എന്തോ പറയാൻ ഭാവിച്ചു. പരുങ്ങി. വീണ്ടും അകലെ ആകാശപ്പഴുതിലേക്കു മിഴിയയച്ചു കൊണ്ടു മിണ്ടാതിരുന്നു. പിന്നെയും അതു തേട്ടിവരുന്നു. സുധാകരൻ കീഴ്ച്ചുണ്ടു കടിച്ചമർത്തി നെറ്റി യിലെ തലമുടിച്ചുരുൾ പിടിച്ചു തിരുമ്മിക്കൊണ്ട് ഒന്നു തിരിഞ്ഞിരുന്ന

കഫ്  ഈ ശ് ശ് ശ് ശാപ്പ് 

മാളികവാന്തയ്ക്കടുത്തു ചാഞ്ഞു പൊങ്ങിനില്ക്കുന്ന തെങ്ങിൽ നിന്ന് ഉണങ്ങിയ ഒരോലമടൽ അടർന്നു സീൽക്കാരത്തോടെ കുത്തനെ പാറിവന്ന് മേൽപ്പുരയ്ക്ക് ഒരു രക്ഷാകവചമായി തെങ്ങിൽ കെട്ടിയുറപ്പിച്ച് മുക്കോണാ കൃതിയിലുള്ള മുളന്തട്ടിയിലേക്ക് ചെരിഞ്ഞു വഴുതി വീണു. ഓലമടലിനെ തുടർന്നു തെങ്ങിൻകുടലിൽനിന്ന് കുറച്ച് അരിപ്പത്തുണ്ടുകളും ചില ചവറു കളും ജീർണിച്ച മണ്ണാൻ കൂടും വായുവിൽ നൃത്തം ചെയ്തുകൊണ്ടു വന്നു.

മുളംകൂട്ടിൽ തങ്ങിക്കിടക്കുന്ന ഉണംമെടലിനെ സുധാകരൻ തുറിച്ചു നോക്കി. അസ്ഥിമാത്രശരീരനായ ഒരു കൂറ്റൻ നാഗം ഫണം വിടർത്തി തന്നെ തുറിച്ചുനോക്കുന്നതുപോലെ തോന്നി.

സുധാകരന്റെ മിഴികളിൽ പഴയ ഏതോ വേദനയുടെ വിഷം പടർന്നു കയറി. പുളിച്ച് ചിന്തകൾ ഉള്ളിൽ നിന്നു നുരച്ചുപൊങ്ങുന്നതുപോലെ ഒരു പുഞ്ചിരി ചുണ്ടുകൾക്കിടയിൽ പരന്നു. സുധാകരന്റെ മുഖത്തെ ഭാവപ്പകർച്ച രാധാകൃഷ്ണൻ ശ്രദ്ധിക്കാതിരുന്നില്ല.

പെട്ടെന്ന് സുധാകരന്റെ സംസാരം ഒരു റേഡിയോ പ്രഭാഷണംപോലെ അവിടെ മുഴങ്ങി. “മി. രാധാകൃഷ്ണൻ, ഞാൻ നിങ്ങളുടെ സുഹൃത്താണില്ലേ? നന്ദി.

എന്നാൽ ചില സംഗതികൾ നിങ്ങളെ ഓർമിപ്പിക്കാൻ എന്നെ അനുവദിക്കുക. പലപ്പോഴും പറയാൻ ഭാവിച്ചതാണ്. തക്ക സന്ദർഭം കിട്ടിയില്ലെന്നേയുള്ളു. നിങ്ങൾ എന്നെ നിങ്ങളുടെ പുതിയ സുഹൃത്തായി അംഗീകരിച്ചിട്ട് ഇപ്പോ ഴേക്ക് ഒരേഴെട്ടു കൊല്ലമായിക്കാണും, അല്ലേ? അതായത്, നിങ്ങളെപ്പോലെ ഞാനും സമുദായത്തിൽ ഒരു പ്രമാണിയായി വന്നതോടുകൂടിയാണ് നിങ്ങളും ഞാനും തമ്മിൽ അടുക്കാൻ തുടങ്ങിയത്. ഏതാണ്ട് ഒരിരുപത്തഞ്ചുകൊല്ലം മുമ്പത്തെ നിങ്ങളുടെ സ്കൂൾ ജീവിതത്തിലേക്ക് ഒന്നു തിരിഞ്ഞു നോക്കാൻ ഞാൻ നിങ്ങളെ ക്ഷണിക്കുന്നു. അന്നു നിങ്ങളുടെ സ്കൂളിൽ, നിങ്ങളുടെ തിൽ നിന്നും രണ്ടു ക്ലാസ്സ് താഴെ, പാവപ്പെട്ട ഒരു കോടതിശിപായിയുടെ മകനും പഠിച്ചിരുന്നു. കാക്കിനിറത്തിലുള്ള ഒരു പഴയ പരുക്കൻ മുറിക്കാ റയും അതേ നിറത്തിലുള്ള ഒരു കടുത്തടപ്പൻ കോട്ടും ധരിച്ച ഒരു ബാലൻ അവനെ നിങ്ങൾ മറക്കാനിടയില്ല. കാരണം, ആണ്ടോടാണ്ട് ആ ദരിദ്ര ബാലന്റെ യൂണിഫോമായിരുന്നു അത്.

നിങ്ങൾ നിത്യവും രാവിലെ ജഡിക്കാവണ്ടിയിലാണ് സ്കൂളിൽ വന്നിരു ന്നത്. റ്റി സർപ്പഗന്ധിപ്പൂപോലത്തെ ഒരു പട്ടുണ്ടു പിടിപ്പിച്ച വെ പോയ നെറുകയിൽ കുത്തിനിർത്തിയ തവിട്ടുനിറമുള്ള ആ കുതിരയെയും മഞ്ഞപ്പട്ടുതിരശ്ശീല തൂക്കിയ കിളിവാതിലുകളോടുകൂടിയ കിളിപ്പച്ചച്ചായം ആ വണ്ടിയെയും നീണ്ട പട്ടുകാൽ സായും ഷെർവാണിയും തേച്ചു മിന്നുന്ന ചുകന്ന പാപ്പാസും ധരിച്ചു വണ്ടിയിൽ നിന്നിറങ്ങുന്ന നിങ്ങളെയും ആ ബാലൻ കൗതുകത്തോടെ നോക്കി നില്ക്കാറുണ്ടായിരുന്നു. കോഴിവാലൻ തലക്കെട്ടുകെട്ടിയ കറുത്തു കുറുതായ ഒറ്റക്കണ്ണൻ വണ്ടിക്കാരൻ നിങ്ങളുടെ പുസ്തകക്കെട്ടും ചുമന്നു നിങ്ങളുടെ പിന്നാലെ ക്ലാസ്സ്മുറി വരെ വരും. ആ രംഗം, ആ കാക്കിക്കോട്ടുകാരൻ ബാലന്റെ മനസ്സിൽ ഇന്നും വ്യക്തമായി പതിഞ്ഞുകിടക്കുന്നുണ്ടെന്ന് എനിക്കറിയാം. കാരണം, ആ കാക്കിക്കോട്ട കാരനായ ബാലൻ ഞാൻ തന്നെയായിരുന്നു.

ഉച്ചയ്ക്ക് നിങ്ങളുടെ ടിഫിൻ അവിടെയെത്തും. ടിഫിൻമുറിയിൽ വച്ചു നിങ്ങൾ ഭക്ഷണം കഴിക്കുമ്പോൾ, വിഭവങ്ങളെന്തെല്ലാമാണെന്നറിയാൻ കൊതിയോടെയല്ല. വെറും ജിജ്ഞാസയോടെ ഞാൻ ചിലപ്പോൾ എത്തി നോക്കാറുണ്ടായിരുന്നു. എനിക്ക് ഉച്ചഭക്ഷണത്തിന് അച്ഛൻ തന്നിരുന്നത് രണയായിരുന്നു. അരയണയ്ക്ക് ഒരു കോപ്പ ചായ, അരയണയ്ക്ക് രണ്ടു പരിപ്പുവട, അങ്ങനെ ഞാൻ ബഡ്ജറ്റ് ഒപ്പിക്കും- ചില ദിവസങ്ങ ളിൽ ആ ഒരണയും കിട്ടിയിരുന്നില്ല. അന്നുച്ചയ്ക്ക് പച്ചവെള്ളം കുടിച്ച് വയറു നിറയ്ക്കും. നിങ്ങളോർക്കുന്നുണ്ടോ, നമ്മുടെ നീകൂളിലെ തണ്ണീർപ്പു യിൽ വെള്ളം കൊടുക്കാനിരിക്കുന്ന നീണ്ട പിൻ കുടുക്കാരനും മഹാ മുൻശുണ്ഠിക്കാരനുമായ ആ കുറിയ കിഴവൻ പട്ടം. ആ പട്ടരോടു വെള്ളം ചോദിക്കാൻ തന്നെ എനിക്കു പേടിയായിരുന്നു. നിങ്ങളോർക്കുന്നുണ്ടോ. ചുകന്ന തേങ്ങാപ്പീര മിഠായി നിറച്ച സ്ഫടികഭരണിയും മുമ്പിൽ വെച്ച സ്കൂളിന്റെ പടിക്കൽ ഇരിക്കുന്ന മെലിഞ്ഞു നീണ്ട മഞ്ഞപ്പിത്തക്കാരൻ നായരെ അയാളുടെ മിഠായിയോട് എനിക്കെന്തു കൊതിയായിരുന്നുവെന്നാ ചിലപ്പോൾ ഞാൻ എന്റെ ഒരണയ്ക്ക് മുഴുവനും ആ മിഠായി വാങ്ങിത്തിന്ന് പട്ടരുടെ പച്ചവെള്ളവും കുടിച്ചു തൃപ്തിപ്പെടാറുണ്ടായിരുന്നു.

അന്നൊരിക്കൽ എന്റെ വെള്ളം കുടിദിവസമായിരുന്നു. ഞാൻ വെള്ളവും കുടിച്ച്, ടിഫിൻറൂമിന്റെ മുമ്പിലുള്ള അശോകമരത്തിന്റെ തണലിൽ അതിന്റെ തറക്കല്ലിൽ എന്റെ സ്ലേറ്റുപെൻസിൽ ഉരച്ചു കൂർപ്പിച്ചുകൊണ്ടു കുനിഞ്ഞു നില്ക്കുകയായിരുന്നു. പെട്ടെന്ന് എന്റെ പുറത്ത് എന്തോ വന്നു വീണതായി എനിക്കു തോന്നി. കഴുത്ത് തിരിച്ചു നോക്കിയപ്പോൾ ഒരു ഓറഞ്ചു തൊലി താഴെക്കിടക്കുന്നു. ഞാൻ ടിഫിൻ റൂമിലേക്കു നോക്കി. നിങ്ങൾ ഊണും കഴിഞ്ഞു പുറംതിരിഞ്ഞിരിക്കയാണ്. മുറിയിൽ വേറെ ആരുമില്ലായിരുന്നു ഞാൻ വീണ്ടും കുനിഞ്ഞുനിന്ന് പെൻസിൽ ഉരച്ചുകൊണ്ടിരിക്കെ, പിന്നെയും കിട്ടി എന്റെ കഴുത്തിനുതന്നെ. കുറച്ചു വേദനിക്കുകയും ചെയ്തു. നിങ്ങൾ അപ്പോഴും ഒന്നും അറിയാത്തമട്ടിൽ ദൂരെ നോക്കി കുത്തി യിരിക്കയായിരുന്നു. പിന്നെ വന്നു വീണ ഒരു പഴത്തൊലിയായിരുന്നു. എന്റെ കഴുത്തിൽത്തന്നെ. അതു കഴുത്തിൽ പറ്റിക്കിടക്കുന്ന കാഴ്ച കണ്ട പ്പോൾ നിങ്ങൾ പൊട്ടിച്ചിരിച്ചു. എറിഞ്ഞതു നിങ്ങളാണെന്ന് എനിക്ക് ആദ്യമേതന്നെ മനസ്സിലായിരുന്നു.

എന്റെ കണ്ണിൽ നിന്നു കണ്ണീർ അടർന്നുവീണതു ഞാൻ ഇപ്പോഴും ഓർക്കുന്നു. മി. രാധാകൃഷ്ണൻ, ആ നാരങ്ങാത്തോടും പഴത്തൊലിയും എടുത്തു സൂക്ഷിക്കാൻ എനിക്കു സാധിച്ചില്ല. എന്നാൽ, നിങ്ങളുടെ ക്രൂര മായ വിനോദം, നീചമായ അപമാനിക്കൽ എന്നിലേൽപിച്ച വേദന ഇന്നും എന്റെ കരളിൽ വടുക്കെട്ടി കിടക്കുന്നുണ്ട്. നിങ്ങളുടെ ഇന്നത്തെ ഉപദേശ ങ്ങൾ ഇരുപത്തഞ്ചു കൊല്ലം മുമ്പു നിങ്ങൾ കായത്തൊലികൊണ്ട് എന്നെ എറിഞ്ഞ ഏറിന്റെ വടുവിന്മേലാണ് വന്നു പതിച്ചിരിക്കുന്നത്. ഞാൻ പറ തിന്റെ അർത്ഥം നിങ്ങൾക്കു മനസ്സിലായോ എന്തോ!

രാധാകൃഷ്ണൻ ഒന്നു മന്ദഹസിച്ചു. പിന്നെ പൊട്ടിച്ചിരിച്ചുകൊണ്ടു ചോദിച്ചു: "സുധി, ഞാനും ഒന്നു ചോദിച്ചുകൊള്ളട്ടെ. നിങ്ങൾ എന്നു മുതൽ ക്കാണ് ഒരു കമ്യൂണിസ്റ്റുകാരനായത്?